|
EMILIA PRUSEVICIUSTreningiem i wychowaniem psów zajmuję się od 2012 roku. To wtedy zaczęłam działać w ramach Doggo, gdzie w nazwie (DogGO) zawarte jest to, co jest dla mnie najważniejsze - na zajęciach pozwalam i psu, i jego opiekunowi po prostu pokazać, co lubią, za czym nie przepadają, czego się boją, co ich interesuje i jakie są ich talenty. Od ponad pięciu lat nieustannie rozwijam się w dziedzinie wychowywania psów, uczestnicząc w kursach, seminariach i warsztatach, prowadzonych przez najlepszych polskich i zagranicznych szkoleniowców. Obecnie mieszkam z dwiema suczkami - Werą i Meią, które codziennie mnie zachwycają tym, jak bardzo mi ufają i jak wspaniałą mamy relację. Jednym z najważniejszych kursów, w jakim uczestniczyłam, to kurs Canine Fitness Trainer, prowadzony przez Debbie Torraca, który pomaga mi łączyć wiedzę o psim zachowaniu z wiedzą na temat tego, jak pracować także z jego ciałem, by proces jego wychowania przyniósł najlepsze efekty. Oprócz tego brałam udział w kursach prowadzonych między innymi przez Donnę Hill czy Grishę Stewart, |
uznawanych za jedne z najlepszych behawiorystów na świecie. Do tego doszkalam się w dziedzinie agility, które jest moją ogromną pasją, ucząc się od Susan Garrett, wielokrotnej Mistrzyni Świata oraz od polskich zawodniczek, odnoszących sukcesy na arenie międzynarodowej.
Największą radość czerpię z pracy z psami, które mogą wydawać się trudnymi lub beznadziejnymi przypadkami. To wynik wpływu Happy, mojej najstarszej suczki, która ze względu na brak zrozumienia ze strony mojej i reszty domowników, zaczęła reagować agresją - na nas wszystkich. Minęło sporo czasu, zanim zrozumiałam, że jest to powodowane strachem, a Happy - jako najmniejsza i najbardziej bezbronna w domu - jest w tej sytuacji największą poszkodowaną. Rozwiązaniem problemu okazało się nie, wbrew pozorom, naciskanie na zmianę zachowania Happy, ale rozpoczęcie zmiany wewnątrz siebie i odbudowanie straconego zaufania u kilkuletniego już psa. Zaowocowało to o wiele większymi zmianami w moim życiu, niż mogłabym przypuszczać.
To właśnie sukces, jaki odniosłam z Happy (a może raczej, jaki odniosłyśmy wspólnie) zainspirował mnie do tego, by jeszcze bardziej zainteresować się tematem behawioru i emocji psa. Podczas samej pracy z Happy popełniłam mnóstwo błędów, które następnie musiałam naprawiać, a potem szukać nowych pomysłów na to, jak odzyskać jej zaufanie. Trwało to latami - głównie ze względu na niedostateczny w tamtych czasach dostęp do gotowej, pewnej wiedzy, którą mogłabym wykorzystać bez martwienia się o to, czy nie wyrządzę tym dodatkowej krzywdy. Samo przejście przez ten proces upewniło mnie w przekonaniu, że chcę zrobić coś w kierunku tego, by żaden inny opiekun psa nie trafił na tę samą, ciężką ścieżkę bez wsparcia od kogoś, komu mógłby zaufać i dzięki komu mógłby uniknąć popełnienia wielu błędów, tym samym nie uszkadzając bardziej swojej relacji z psem i przyspieszając proces jej wzmacniania. To cel, który przyświeca mi do dziś.
Największą radość czerpię z pracy z psami, które mogą wydawać się trudnymi lub beznadziejnymi przypadkami. To wynik wpływu Happy, mojej najstarszej suczki, która ze względu na brak zrozumienia ze strony mojej i reszty domowników, zaczęła reagować agresją - na nas wszystkich. Minęło sporo czasu, zanim zrozumiałam, że jest to powodowane strachem, a Happy - jako najmniejsza i najbardziej bezbronna w domu - jest w tej sytuacji największą poszkodowaną. Rozwiązaniem problemu okazało się nie, wbrew pozorom, naciskanie na zmianę zachowania Happy, ale rozpoczęcie zmiany wewnątrz siebie i odbudowanie straconego zaufania u kilkuletniego już psa. Zaowocowało to o wiele większymi zmianami w moim życiu, niż mogłabym przypuszczać.
To właśnie sukces, jaki odniosłam z Happy (a może raczej, jaki odniosłyśmy wspólnie) zainspirował mnie do tego, by jeszcze bardziej zainteresować się tematem behawioru i emocji psa. Podczas samej pracy z Happy popełniłam mnóstwo błędów, które następnie musiałam naprawiać, a potem szukać nowych pomysłów na to, jak odzyskać jej zaufanie. Trwało to latami - głównie ze względu na niedostateczny w tamtych czasach dostęp do gotowej, pewnej wiedzy, którą mogłabym wykorzystać bez martwienia się o to, czy nie wyrządzę tym dodatkowej krzywdy. Samo przejście przez ten proces upewniło mnie w przekonaniu, że chcę zrobić coś w kierunku tego, by żaden inny opiekun psa nie trafił na tę samą, ciężką ścieżkę bez wsparcia od kogoś, komu mógłby zaufać i dzięki komu mógłby uniknąć popełnienia wielu błędów, tym samym nie uszkadzając bardziej swojej relacji z psem i przyspieszając proces jej wzmacniania. To cel, który przyświeca mi do dziś.
|
Tym, co jest dla mnie najważniejsze, jest budowanie motywacji opiekuna i zaangażowanie go do współpracy z psem. W drugą stronę ten efekt osiąga się o wiele szybciej - ale bez skupienia się na człowieku, którego podejście jest tak samo ważne dla sukcesu, jak podejście jego psa, można ów efekt równie szybko utracić. Szczere zaangażowanie z kolei wynika z zaufania, jakim partnerzy wzajemnie się obdarzają. Jakikolwiek cel jest nieosiągalny bez tych solidnych fundamentów - obojętnie czy mowa o wychowaniu na wspaniałego towarzysza dnia codziennego, czy na psa sportowego. Do wszystkiego, co chcemy robić razem z psem, potrzeba poczucia bezpieczeństwa i komfortu, dlatego stworzenie warunków, w których nauka będzie przyjemnością - po prostu zabawą - dla obu stron, jest dla mnie priorytetem i bazą do wszystkich sukcesów, jakie osiągają moi kursanci.
|
Młoda Emilka z ideałem jej dzieciństwa, Kazanem, wraz z mamą (ciii... niech będzie oficjalnie, że siostrą!)
|
Wychowanie psa jest proste - ale nie jest łatwe!
Mając to na uwadze, na każdych zajęciach staram się dać szansę psu i jego opiekunowi na to, aby mogli odkryć o sobie coś nowego. Dzięki wzajemnemu poznaniu swoich granic, lęków i upodobań, mogę zacząć wspierać ich w rozwijaniu ich relacji. Przez cały czas trwania współpracy, pomagam stworzyć moim uczniom zgrany zespół, który w końcu zaczyna być całkowicie samodzielny - a ja staję się jedynie obserwatorem ich postępów.